চাৰ এলবাৰ্ট আইনষ্টাইনৰ জীৱনৰ অনেক আমোদজনক কাহিনীৰ মাজৰ পৰা এটি কাহিনীৰে আজি তেখেতক ওপজা দিনত শ্ৰদ্ধা নিবেদন কৰিছোঁ।
এখন সভাত এলবাৰ্ট আইনষ্টাইনক গুণমুগ্ধসকলে আগুৰি আছে। তেনেতে এজন ছাত্ৰই তেখেতক সুধিলে: মহাশয়, আপোনাৰ সাধাৰণ আপেক্ষিকতাবাদৰ তত্বটো অলপ সহজকৈ বুজাই দিব নেকি ?
আইনষ্টাইনে ক'বলৈ ধৰিলে: ডেকা ক'ৰা, আপেক্ষিকতাবাদৰ তত্বটো জনাৰ আগত তুমি মোৰ এটি বিশেষ অভিজ্ঞতাৰ বিষয়ে জানিব লাগিব।
ছাত্ৰজনৰ চকু দুটা উজ্বল হৈ পৰিল। তেওঁ ক'লে : মহাশয়, মই আগ্ৰহেৰে শুনিবলৈ ৰৈ আছো।
আইনষ্টাইনে ক'বলৈ ধৰিলে : এবাৰ মই পাৰ্ক এখনত এজন বন্ধুৰ লগত সময়ত অতিবাহিত কৰি আছিলো। বন্ধুজন আছিল অন্ধ। কথা বতৰাৰ মাজতে মই বন্ধুক জনালো যে মোৰ গাখীৰ খাবলৈ বৰ ইচ্ছা হৈছে।
বন্ধুজনে ক'লে : গাখীৰ ময়ো খাইছো, কিন্তু গাখীৰ কেনে বস্তু মই আজিলৈ নেজানিলোঁ।
আইনষ্টাইন : বন্ধু কথাটো তেনেই সাধাৰণ। গাখীৰ এবিধ বগা ৰঙৰ তৰল পদাৰ্থ। তদুপৰি পুষ্টিকৰ।
বন্ধু : তৰল পদাৰ্থৰ বিষয়ে মই জানো। হাতেৰে স্পৰ্শ কৰিলে বুজি পাও। কিন্তু, তুমি যে ক'লা "বগা ৰঙৰ" বুলি - সেইটোহে বুজি নেপালোঁ।
আইনষ্টাইন : বগা মানে… সেই যে চৰাইটো, অৰ্থাৎ সাইলাখ বগলীজনীৰ গাৰ ৰঙটোৰ দৰে....!
বন্ধু : বগলী মানে…? বগলী দেখিবলৈ নো কেনেকুৱা?
আইনষ্টাইন : আস্…! সেই যে দীঘল আৰু বেঁকা ডিঙিৰ চৰাইটো…!!!
কিছু বিৰক্তিৰে আইনষ্টাইনে তেওঁৰ বন্ধুজনক বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিলে। ইতিমধ্যে বন্ধুজনেও আইনষ্টাইনৰ কথাৰ সুৰত যেন বুজি পাইছিল যে আইনষ্টাইনে কিছু বিৰক্তি বোধ কৰিছে। কিছুপৰ মৌনতাৰ পিছত তেওঁ সেপ ঢুকি পুনৰ আইনষ্টাইনক সুধিলে : ডিঙিটো বাৰু বুজিলো, কিন্তু "বেঁকা" মানে কি হ'ব পাৰে তাকে হে ভাবি আছিলোঁ…!!!
আইনষ্টাইনৰ যেন ধৰ্য্যৰ বান্ধ খুলি গ'ল। তেওঁ বন্ধুজনৰ সোঁহাতখন নিজৰ দিশলৈ টানি আনি কিলাকুটিত ভাঁজ লগাই তেওঁক বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিলে "বেঁকা" মানে কি !
তাৰপিছত তেওঁ বন্ধুজনক সুধিলে : আশাকৰো "বেঁকা" মানে কি তুমি এতিয়া বুজিব পাৰিছা।
মিচিকিয়া হাঁহিৰে বন্ধুজনে তপৰাই মাত লগালে : ইমান দিনে খাই অহা মোৰ প্ৰিয় আহাৰৰ অন্যতম গাখীৰ কি বস্তু মই আজিহে ভালদৰে বুজি পালো…!!!
(বি:দ্ৰ: ছাত্ৰজনে আইনষ্টাইনৰ পৰা আপেক্ষিকতাবাদৰ বিষয়ে শিকিলে নে নাই, সেইটো অৱশ্যে জনা নগ'ল !)
ওপজা দিনৰ শুভকামনা চাৰ আইনষ্টাইন। (১৪ মাৰ্চ, পাই দিৱস)
No comments:
Post a Comment