মৃত্যুশয্যাত আলেকজেণ্ডাৰৰ অন্তিম ইচ্ছা

মেচিড'নীয়াৰ ৰজা দ্বিতীয় ফিলিপৰ সুযোগ্য সন্তান আলেকজেণ্ডাৰৰ জন্ম হৈছিল খৃষ্ট পূৰ্ব ৩৫৬ চনত। বিখ্যাত দাৰ্শনিক এৰিষ্ট'টলৰ শিষ্য আলেকজেণ্ডাৰ লৰালিৰ পৰাই দুৰ্দান্ত সাহসী আছিল। এঘাৰ বছৰ বয়সত কেবল তৰোৱাল এখন লৈ মাত্ৰ ৩৫ হেজাৰ সৈন্যৰে বিশাল পাৰ্চীয়ান সাম্ৰাজ্য আক্ৰমণ কৰিবলৈ আগবাঢ়ি গৈছিল আলেকজেণ্ডাৰ। খৃষ্ট পূৰ্ব ৩৩৬ চনত পিতৃ দ্বিতীয় ফিলিপৰ মৃত্যুত বিশ বছৰ বয়সতেই উত্তৰাধিকাৰী সূত্ৰে মেচিড’নীয়া নামৰ সৰু ভূখণ্ডৰ ৰজা হৈছিল তেওঁ। তাৰ দুবছৰ পিছৰ পৰাই আলেকজেণ্ডাৰে আৰম্ভ কৰে যুদ্ধ যাত্ৰা।

বৃহৎ পাৰ্চীয়ান সাম্ৰাজ্য জয় কৰি তেওঁ নিজকে ফাৰাও ঘোষণা কৰে। তাৰ পাছত আলেকজেণ্ড্ৰিয়া নগৰ প্ৰতিষ্ঠা কৰে যিখন নগৰ পিছলৈ শিক্ষাৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হিচাপে স্বীকৃতি লাভ কৰিছিল। পৰবৰ্তী সময়ত আলেকজেণ্ডাৰে মধ্য এচিয়া জয় কৰি হিন্দুকুশ পৰ্বত পাৰ হৈ সিন্ধু উপত্যকাৰ ৰজা পুৰুক পৰাস্ত কৰি সেই ভূমিখণ্ডও তেওঁৰ সাম্ৰাজ্যৰ অধীন কৰি লৈছিল। গ্ৰীছৰ পৰা ইজিপ্ট, মধ্য এচিয়া হৈ ভাৰত পৰ্যন্ত সেই সময়ৰ সকলো সভ্য দেশ জয় কৰি আলেকজেণ্ডাৰ হৈ পৰিছিল একছত্ৰী সম্ৰাট।

দেশ জয় কৰি সম্ৰাট আলেকজেণ্ডাৰ যেতিয়া গ্ৰীছলৈ ঘুৰি গৈ আছিল, তেতিয়া বেবিলন নামৰ ঠাইখনত তেওঁৰ স্বাস্থ্যৰ দ্ৰুত অৱনতি ঘটিবলৈ ধৰে আৰু শয্যাগত হয়। সম্ৰাট আলেকজেণ্ডাৰৰ অসুস্থতাই তেওঁৰ সৈন্য সকলক ব্যাথিত কৰি তোলে আৰু লগে লগে তেওঁলোকে কেইবাজনো চিকিৎসকক তেওঁৰ চিকিৎসাত নিয়োগ কৰে৷ চিকিৎসককৰ অপ্ৰাণ চেষ্টাৰ পিছতো আলেকজেণ্ডাৰৰ স্বাস্থ্যৰ উন্নতি হোৱা নাছিল। পৃথিৱী বিজয়ী সম্ৰাট আলেকজেণ্ডাৰেও যেন বুজি পাইছিল যে তেওঁৰ মৃত্যু সমাগত।

মৃত্যুৰ আগতে এবাৰ মাকক চাবলৈ অফুৰন্ত হেপাহ আছিল আলেকজেণ্ডাৰৰ৷ সেয়ে চিকিৎসক সকলক কোৱা হ'ল যাতে অন্তত তেওঁক শেষবাৰৰ কাৰণে গ্ৰীছলৈ যাব পৰাকৈ সুস্থ কৰি তোলা হয়৷ চিকিৎসক সকলেও সম্ৰাটৰ আৰোগ্যৰ বাবে সকলো চেষ্টা কৰিলে৷ কিন্তু তেওঁৰ স্বাস্থ্যৰ উন্নতি নহ'ল৷ মৃত্যু অৱধাৰিত বুলি বুজি পাই সম্ৰাট আলেকজেণ্ডাৰে তেওঁৰ সেনাপতি সকলক কাষলৈ মাতি আনি ক'লে-
-ঃঃ মোৰ মাক কবা যে মই শেষবাৰৰ বাবে তেওঁক এবাৰ চাবলৈ আপ্ৰাণ চেষ্টা কৰিছিলোঁ, কিন্তু নোৱাৰিলোঁ৷

হুমুনিয়াহ এটা এৰি তেওঁ পুনৰ ক'বলৈ ধৰিলে : মোৰ তিনিটা শেষ ইছা আছে। মই বিচাৰো যাতে মোৰ মৃত্যুৰ পিছত সেইকেইটা অকণো হেৰফেৰ নোহোৱাকৈ আখৰে আখৰে পালন কৰা হয়।

-ঃঃ হে সম্ৰাট, আপোনাৰ আদেশ আমি নিশ্চিত ভাবে পালন কৰিম, আপুনি মাথোন আমাক আদেশ দিয়ক। - সেনাপতি সকলে ক'লে।

আলেকজেণ্ডাৰে ক'বলৈ ধৰিলে : মোৰ প্ৰথম ইচ্ছা এই যে, মোৰ মৃত্যুৰ পিছত যাতে মোৰ চিকিৎসক সকলেহে মোৰ কফিনটো কান্ধত লৈ যায়।

কিছুসময় ৰৈ তেওঁ পুনৰ ক'বলৈ ধৰিলে : মোৰ কফিনটো যেতিয়া মোৰ কবৰলৈ কঢ়িয়াই লৈ যোৱা হ'ব, তেতিয়া মোৰ কফিনটো যি পথেৰে যাব সেই পথটো যেন মই জীৱনত সংগ্ৰহ কৰা সোন, ৰূপ, হীৰা আৰু অন্যান্য বহুমূলীয়া ৰত্নবোৰেৰে সজাই তোলা হয়।

ভাগৰুৱা আলেকজেণ্ডাৰে কিছু জিৰণি লৈ পুনৰ ক'বলৈ ধৰিলে : মোৰ মৃত্যুৰ পিছত মোৰ দুয়োখন হাত মোৰ কফিনৰ বাহিৰত উলিয়াই ৰাখিহে কফিনটো কঢ়িয়াই নিবলৈ দিবা।

কিছুপৰ সকলো মৌন হৈ ৰ'ল। সকলোৰে অন্তৰত দুখৰ চাপ আৰু কৌতুহলী চাৱনি। নীৰবতা ভংগ কৰি আলেকজেণ্ডাৰৰ আটাইতকৈ প্ৰিয় সেনাপতিজন আগবাঢ়ি আহি তেওঁক সুধিলে -

: হে সম্ৰাট, আপোনাৰ আদেশ আমি অকনো হেৰফেৰ নোহোৱাকৈ পালন কৰিম ৷ কিন্তু আপোনাৰ এনে শেষ ইচ্ছাৰ কিবা বিশেষ কাৰণ আছে নেকি?

কম্পিত মাতেৰে ভাগৰুৱা আলেকজেণ্ডাৰে ক'বলৈ ধৰিলে : সেনাপতি, মোৰ প্ৰতিটো ইচ্ছাৰে অৰ্ন্তনিহিত একোটা কাৰণ আছে ৷ সকলোৱে বুজি পোৱা উচিত যে পৃথিৱীৰ কোনো চিকিৎসকেই কাকো সৰ্বকালৰ কাৰণে আৰোগ্য কৰি ৰাখিব নোৱাৰে। কোনো চিকিৎসকেই মৃত্যুক বাধা দিব নোৱাৰে। কোনেও যেন জীৱনটো অনন্ত কালৰ বাবে বুলি ধৰি নলয়। সেয়েহে মই বিচাৰো যেন মোৰ মৃতদেহ কঢ়িওৱা কফিনটো যেন মোৰ চিকিৎসক সকলেই কঢ়িয়াই নিয়ে।

মোৰ কফিনটো কঢ়িয়াই নিয়া পথত পৰি থকা মণি মুক্তাবোৰ দেখি মানুহে বুজিব পাৰিব যে সেইবোৰ আচলতে মূল্যহীন৷ মই মোৰ সমস্ত জীৱন এই অৰ্থহীন বস্তুবোৰ গোটোৱাতেই ব্যয় কৰিলো। কিন্তু আজি সেইবোৰ একো মোৰ লগত নাযায় ৷ মই গুছি যাম আৰু সেই সকলোবোৰ মণি মুকুটা মোৰ কফিন কঢ়িয়াই নিয়া বাটতেই পৰি ৰব ৷

মোৰ হাত দুখন কফিনৰ পৰা বাহিৰত উলিয়াই ৰাখিবা। সকলোৱে দেখা পাব যে মই যিদিনা পৃথিৱীলৈ আহিছিলো সেইদিনা খালী হাতেৰে আহিছিলোঁ আৰু আজি সমগ্ৰ বিশ্ব জয় কৰি সীমাহীন সম্পত্তিৰ মালিক হোৱাৰ পিছতো মই খালী হাতেৰেই উভতি যাবলৈ ওলাইছোঁ।

এই কথাখিনি কৈ মহান সম্ৰাট আলেকজেণ্ডাৰ মৌন হৈ পৰিল আৰু তাৰ কিছুসময় পিছতেই খৃষ্ট পূৰ্ব ৩২৩ চনত মাত্ৰ ৩৩ বছৰ বয়সতেই তেওঁ ইহলীলা সম্বৰণ কৰে।