এটা অন্ধকাৰ কোঠালিত চাৰিডাল মমবাতি জ্বলি আছে। মম কেইডালৰ পোহৰত উদ্ভাষিত হৈ কোঠালিটোত এক মায়াময় পৰিবেশ সৃষ্টি হৈছে। কোঠালিটোৰ নিশব্দতাৰ মাজতেই ধিমিক-ধামাককৈ জ্বলি থকা মম চাৰিডালে অস্ফুট স্বৰত কথা পাতিছে :
১ম মমবাতি : মই শান্তি। মই জ্বলি জ্বলিয়েই বিলাব বিচাৰিছো শান্তিৰ বাৰ্তা। পিছে অাজি কোনেও মোৰ কথা শুনিব নিবিচাৰে। আজি মই নীৰবে জ্বলি পুৰি শেষ হৈ যোৱা এডাল সাধাৰণ মমবাতি মাথোন !
২য় মমবাতি: মই বিশ্বাস। মই সমগ্ৰ মানবজাতিৰ মাজত একতাৰ জৰীডালৰ গাঁঠিবোৰ মজবুত কৰি ৰাখো। কিন্তু এতিয়া যেন মই ক্ৰমে নিশকতীয়া হৈ আহিছো। মানুহৰ সমস্ত প্ৰয়োজনীয়তা পুৰ কৰি উঠি এই যেন ক্ষণ্তেকতেই মই নুমাই যাম চিৰকালৰ বাবে…!
৩য় মমবাতি: মই প্ৰেম। এতিয়া মোৰ মাজতো নাই সেই স্বৰ্গীয় অনুভূতি। দীৰ্ঘস্থায়ী ভাবে জ্বলি ৰ'বলৈ মোৰ মাজতো ইন্ধনৰ অভাব। হয়তো ময়ো কিছুপৰ পিছতেই নুমাই যাম প্ৰেমহীনতাৰ ঘনঘোৰ অন্ধকাৰৰ মাজৰ কোনোবাখিনিত !
৪ৰ্থ মমবাতি: মই অাশা। তোমালোকে ভয় নকৰিবা। মই তোমালোকক নুমাই যাবলৈ নিদিও। তোমালোক কেতিয়াও হেৰাই যাব নোৱাৰা। পোহৰৰ মেলাত কেতিয়াও বিঘিনি নঘটে। মই তোমালোকক প্ৰজ্বলিত কৰি ৰাখিম চিৰটি কাল।
(এটি ইংৰাজী কবিতা The Four Candlesৰ আধাৰত)
No comments:
Post a Comment